مردمان چین و مناطق و ممالک پیرامون آن نظیر ژاپن، تبت و… طبیعت را در مرکز توجه قرار داده و «علاقه به جهان و دلبستگی به حیات و ادامه زندگانی هدف و مقصود نهایی در معتقدات ایشان می باشد… » بین توجه به طبیعت و اهمیت زندگی مادی و شیوه‌های بهینه کردن زندگی و هماهنگی با شرایط متغیر طبیعت پیوند اساسی وجود دارد. با هدف گیری زندگی در این جهان و اصیل انگاشتن تأمین و تداوم آن سازگاری و هماهنگی با طبیعت و مقتضیات زندگی مقدس شده و اصل اول حیات می‌شود. از این رو در فهم اندیشه‌های معنوی آنها نیز باید این نکته را به خوبی در خاطر داشت که ارتباط و اتصال با طبیعت امری اصلی و ذاتی است، نه واقعه ای، تصادفی و عرضی .

اولین نطفه‌های این اندیشه در تفکر مرد مقدسی به نام فوتسی (Fu His) در حدود سه هزار سال پیش از میلاد مسیح بسته شد. او تشخیص داد که بین طبیعت و نیروهای درونی و سرنوشت‌ساز انسان تناسب و تشابهی نزدیک برقرار است. فوتسی یافته‌های خود را به صورت رمزی و سرّی در قالب شش خطی‌های پیوسته و گسسته‌ای بیان کرد که نمادهایی از نیروی آسمان، زمین، دریا، رعد و غیره را نمایش می‌دادند. تعالیم او که به نام «یی چینگ» شناخته شده منبع اصلی فلسفه و عرفان چینی است که بعدها لائوتسه، کنفوسیوس و سایر حکمای شرقی تا به امروز در سدد فهم و شرح و ترویج آن برآمده‌اند.
اگر چه در مکتب تائو فوتسی اولین متفکر است اما اولین تدوین کننده و بنیان‌گذار تائوئیسم لاتوتسه یا لائوتزو است و پس از او چانگ تزو که به تامل در آراء لائوتزو پرداخت. لائوتزو کتابی دارد به نام تائوته چینگ (Tao Te ching) به معنای تائو و خاصیت آن. که در این کتاب به معرفی نیروی تائو و جریان آن در طبیعت، زندگی و سراسر هستی می‌پردازد. این کتاب مختصر امروزه به زبان‌های متعددی در دنیا ترجمه شده و یکی از منابع میراث معنوی بشر قلمداد می‌شود. وی در این کتاب، تعالیم یی چینگ را تبدیل به فلسفه‌ای معنوی کرد. بعدها این آموزه‌ها در معابدی با آیین‌های ویژه به خصوص تمریناتی برای آمادگی‌های جسمانی و ارتباط و استفاده از نیروهای طبیعت ترویج شد که امروزه به عنوان ورزش‌های رزمی تمام جهان را فراگرفته و اگرچه به فلسفة آن کمتر توجه می‌شود، ولی اصل آن راه و روش در سطح عملی به طور گسترده‌ای ترویج شده است.
در روزگار ما پدیده‌ای به نام چی‌کونگ بر اساس تعالیم کهن چینی، بسیار گسترده شده است و در میان اساتید چی‌کونگ مردی به نام لی‌هنگجی برخواسته است که سایر اساتید چی‌کونگ را شیّاد و استاد ناتمام می‌داند و خود را پیام‌آور بزرگ‌ترین راه نجات مردم و منجی انسان‌ها در این روزگار می‌نامد. او با تلفیق آموزه‌های تائوئیسم و بودیسم، مکتبی را با نام«فالون دافا» یا «فالون کونگ» طراحی کرده است.