بدعت در لغت به معنای کار نو و بی سابقه است و در اصطلاح به معنای “ادخال ما لیس من الدین فی الدین” است؛ یعنی نسبت دادن چیزی به دین در حالی که در واقع جزو دین و شریعت نیست.

بدعت گذاری در دین؛ سیئه دارد و از گناهان کبیره است و در حرمت آن هیچ تردیدی نیست. پیامبر اکرم (ص) فرمود: ایجاد هر امری که سابقه در دین نداشته بدعت و هر بدعتی گمراهی و هر گمراهی در آتش است. [i]

مانند کسی که نماز مستحبی را به جماعت بخواند یا سه مرتبه اعضاء وضوء را بقصد وضوء، بشوید، که در حدیث آمده که عاملش بدعت گذار است؛ یعنى بر خلاف سنت رفتار کرده است؛ زیرا آنچه در زمان پیامبر (ص) نبوده داخل دین کرده است.

اینها همه از مصادیق بدعت است و حرمت شرعی دارد و از گناهان کبیره است.

منظور از امر تازه و بی سابقه در دین این است که با هیچ یک از قوانین و مقررات اسلا م هماهنگی و سازگاری نداشته باشد پس تطبیق مقررات کلی اسلام بر مصادیق جدید و تازه بدعت نیست.