یکی از دستاویزهای مغرضان علیه اسلام و مسلمین مسئله زیارت است، مسئله ای که بدون نیاز به دلایل عقلی و نقلی می توان آن را با نوشته های به جا مانده بر قبور آنان و از منظر تاریخی به سادگی به اثبات رساند. شاید بخاطر همین موضوع باشد که وهابیون کمر به تخریب آثار تاریخی ــ اسلامی در جای جای ممالک اسلامی بسته اند.

 

 

 

جام دینی: یکی از موضوعاتی که پیوسته دستاویز مغرضان و دشمنان شیعه، به ویژه “وهابیت” برای تاختن به شیعه بوده، مسئله “زیارت” است.
آنان کوشیده اند تا زیارت قبور ائمه و اولیای دین و دعا و تضرع در کنار مرقد معصومین علیهم السلام را بدعت و شرک معرفی کنند و از این رهگذر، پیروان اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین را مشرک بشمارند.
مرحوم علامه امینی در کتاب گرانقدر “الغدیر” با تکیه بر منابع متعدد و روایات فراوان از خود اهل تسنن و استناد بهسیره بزرگان مذاهب اربعه و علمای آنان نسبت به “زیارت”، کوشیده است تا بی پایه بودن ادعاهای وهابیون، به ویژه“ابن تیمیّه” و “قصیمی” را اثبات کند و نتیجه بگیرد که اگر رفتن به زیارت حرم های مطهر و بقاع متبرک و زیارت قبور، شرک باشد و با توحید ناسازگار، پس همه مسلمین و صحابه و ائمه مذاهب چهارگانه در طول تاریخ اسلام، از زمان صحابه تا کنون مشرک بوده اند و تنها ابن تیمیّه مسلمان خالص بوده است؟!
این بحث علامه امینی، مشروعیت زیارت پیامبراکرم صل الله علیه و آله وسلم و امامان سلام الله علیهم اجمعین و توسل به قبور آنان را نیز در بر می گیرد.
این نوشته ترجمه خلاصه شده بخششی از مبحث “زیارة مشاهد العترة الطاهرة” است که در جلد پنجم کتاب ارزشمند “الغدیر” از صفحه 86 تا 207 آمده است.
زیارت قبور و تبرک و توسل به آنها و ختم قرآن برای صاحبان قبور و دعا و نماز در کنار آنها، چیزی نیست که از ابدعات و اختراعات شیعه باشد؛ بلکه ریشه های تاریخی این سنت به نخستین دوران اسلام باز می گردد.
در طول تاریخ اسلام، مسلمانان پیوسته قبور را زیارت می کردند و این خود بهترین مدعا برای مشروعیت این سنت در نزد “عرف متشرعین” و بدعت نبودن آن توسط شیعیان است.
فایده این بحث، شناخت سیره مسلمانان در این باره و شعائر آنان و سنت هایشان از دیر باز تا کنون است. این خود نقاب از چهره پلید وهابیون دروغگو که به اسم دین به جنگ دین آمده اند، برداشته و باعث رسوایی هر چه بیشتر آنان در نزد مسلمانان خواهد شد و همگان خواهند دید
اینک به نمونه های از این امر در تاریخ شخصیت های دینی مطابق با تاریخ وفات آنان می پردازیم.
1 ـ بلال حبشی رحمة الله علیه: وی موذن پیامبر اکرم صل الله علیه و آله وسلم بود که در سال 20 هجری قمری در گذشت، او در دمشق مدفون است.بالای قبر او نام و تاریخ وفات او ثبت است.دعا در این محل مستجاب است و بسیاری از نیکان واولیاء و زائران، آن را آزموده اند.(ابن جبیر اندلسی، الرحلة ص 229)

2 ـ سلمان فارسی رحمة الله علیه: در سال 36 هجری قمری در گذشت. قبر او امروزه در نزدیکی ایوان کسری در عراق مشهور است و ساختمان و خدامی دارد که به آن بقعه رسیدگی می کنند.( ابوالفرج ابن جوزی، المنتظم، ج 5 ص 75)
3 ـ طلحه: در جنگ جمل در سال 36 هجری قمری و در مقابل امام زمان خود و خلیفه مسلمین شورید و کشته شد. ابن بطوله درباره قبر او می گوید:
بقعه او داخل شهر بصره است وقبه ای دارد ومسجدی، و در گوشه ای به واردین و زائرین طعام می دهند. بصریان او را بسیار بزرگ می دارند. در بصره قبور دیگری هم هست که به صحابه تابعین تعلق دارد و نام صاحب قبور و تاریخ وفاتشان بر آنها نگاشته شده است.(ابن بطوله، الرحلة، ج1 ص 116)
4 ـ ابوایوب انصاری رحمةالله علیه: در سال 52 هجری قمری در روم درگذشت. مردم به زیارت قبر او می روند و هنگام خشکسالی، با توسل به قبرش، از خدا باران می طلبند.(ابن جوزی، صفةالصفوة ج1 ص 187)
5 ـ عمربن عبدالعزیز: هفتمین خلیفه اموی، متوفی 101 هجری قمری. قبر او رد “دیر سمعان”(در نواحی دمشق) زیارتگاه مردم است.(ذهبی طبقات الحفاظ،ج1 ص 14)
6ـ ابو حنیفه: پیشوای مذهب حنفی، متوفای 150 هجری قمری که قبرش در “اعظمیّه” بغداد، مزاری معروف است و به گفته خطیب بغدادی، شافعی همه روزه به زیارت قبرش می فته و به آن تبرک می جسته و هنگام پیش آمدن مشکل، دو رکعت نماز می خوانده و کنار قبرش می آمده و از خداوند، برطرف شدن نیازش را می طلبیده است.(خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج1 ص123)
در قرون بعد، بر مزار اوقبه وبارگاهی ساختند و مسجدی بنا کردند. در سفرنامه ابن جبیر و تاریخ ابن خلکان آمده است که در قرن پنجم، حرمی باشکوه و قبه ای سفید و بلند داشته است.

7 ـ مالک بن انس: پیشوای مذهب مالکی، متوفای 179 هجری قمری که در بقیع مدفون است و قبه ی داشته(رحلةابن جبیر، ص 153) و فقهای اهل تسنن زیارتش را مستحب دانسته اند.
8 ـ امام موسی بن جعفر سلام الله علیه: امام هفتم شیعیان که در سال 183 هجری قمری به شهادت رسید و در کاظمین مدفون گشته است. حتی بزرگان اهل تسنن، مثل حسن بن ابراهیم خلال، هنگام دچار شدن به مشکلات، با زیارت و توسل به قبر او حاجت می گرفتند(تاریخ بغداد ج 1 ص 120) وقتی امام جواد سلام الله علیه در بغداد به شهادت رسیدند، کنار قبر جدش موسی بن جعفر سلام الله علیه دفن شدند. مرقد این دو امام زیارتگاه عموم مردم است.(ابن عماد حنبلی، شذرات الذهب، ج 2 ص 48)
9 ـ امام علی بن موسی الرضا سلام الله علیه: امام هشتم شیعیان که در طوس مدفون است. ابوبکر بن خزیمه و ابوعلی ثقفی و گروهی از بزرگان علمای حدیث هنگام ورود به طوص، دیدند که ابن خزیمه در برابر آن قبر مطهر، تعظیم و تواضع و تضرع فوق العاده ای داشت؛ به گونه ای که همه شگفت زده شدند.(ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب،ج7 ص388)
10 ـ محمد بن ادریس شافعی: پیشوای مذهب شافعی که در 204 هجری قمری در گذشت. قبر او در “قرافه” مصر(نزدیک قاهره) زیارتگاه مردم است و قبه و ضریحی بر آن ساخته اند.(ذهبی، دول الاسلام،ج 2 ص 105)

11 ـ احمد بن حنبل: پیشوای مذهب جنبلی، متوفای 241 هجری قمری، قبر او نیز مشهور و ضریحش، زیارتگاه مردم بغداد است. حتی بسیاری از بزرگان به زیارت قبر او عنایت داشته اند وعلی رغم ازدحام جمعیت پیرامون قبرش، منتظر فرصتی می ماندند تا خلوت شود و به قبر اونزدیک شوند.بارها بر قبرش قبه ای ساخته اند و ویران شده است(دول الاسلام ج 1 ص 14 و رحلة ابن بطوطة ج 1 ص142) حنبلی ها به او و قبرش و زیارت مرقدش بسیار معتقدند و از راه های دور برای زیارت به سوی آن می شتابند و او را صاحب مقامات بالایی می دانند.

12 ـ ابوجعفر بن ابی موسی: متوفای 470 هجری قمری، وی پیشوای جنبلیان در زمان خود بود. او را درقبر احمد بن حنبل به خاک سپردند.
مردمملازم قبرش بودند و هر شب چهارشنبه کنار قبرش بیدار می ماندند و برایش ختم ها می گرفتند. در آن ایام ده هزار ختم بر او خواندند و پیرامون قبر او آباد شد و فروشنده ها نیز به فروش اجناس در اطراف مزار او پرداختند.(شذرات الذهب، ج3 ص 337 و المنتظم، ج8 ص 317)

کلام آخر اینکه؛ همانطور که در موارد بالا آمده است پیشوایان اهل تسنن نیز دارای بارگاه و قبه هستند و این خود بیانگر آن است که وهابیون نه تنها با اهل تسنن هیچ گونه سنخیتی نداشته و ندارند بلکه به واسطه حمایت های بی دریغ استکبار از آنان، در حال دیکته کردن تفکر ضد دینی و گمراه کننده خود به اهل تسنن  هستند و انتصاب خود به اهل تسنن یکی از هزاران دروغ آنان است.
شاید بخاطر وجود نشانه های تاریخی در قبور باشد که وهابیون از ترس رسوایی بیشتر و در سکوت مجامع بین المللی و بر خلاف تمامی معاهدهای فرهنگی جهانی، دست به تخریب آثار تاریخی در سراسر کشورهای اسلامی، زده اند.